همه چیز در مورد جراحی تعویض مفصل لگن

جراحی تعویض مفصل لگن  چیست؟ در طی تعویض مفصل لگن، جراح بخش های آسیب دیده مفصل لگن را برمی دارد و آنها را با قطعاتی که معمولاً از فلز، سرامیک و پلاستیک بسیار سخت ساخته شده اند، جایگزین می کند. این مفصل مصنوعی (پروتز) به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک می کند.

در صورتی که درد مفصل لگن با فعالیت‌های روزانه تداخل داشته باشد و درمان‌های غیرجراحی کمکی نکرده باشند یا دیگر مؤثر نباشند، جراحی تعویض مفصل لگن که به آن آرتروپلاستی کامل لگن نیز گفته می‌شود، ممکن است یک گزینه باشد. آرتریت شایع ترین دلیل نیاز به تعویض مفصل ران است.

چرا جراحی تعویض مفصل لگن؟

مشکلاتی که می تواند به مفصل لگن آسیب برساند و گاهی اوقات جراحی تعویض مفصل لگن را ضروری کند، عبارتند از:

استئوآرتریت

که معمولاً به عنوان آرتریت سایشی شناخته می شود، به غضروف نرمی که انتهای استخوان ها را می پوشاند و به حرکت نرم مفاصل کمک می کند، آسیب می رساند.

روماتیسم مفصلی

آرتریت روماتوئید که در اثر فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی ایجاد می‌شود، نوعی التهاب ایجاد می‌کند که می‌تواند غضروف و گاهی اوقات استخوان زیرین را دچار فرسایش کند و در نتیجه مفاصل آسیب دیده و تغییر شکل دهند.

استئونکروز

اگر خون کافی به قسمت توپی مفصل لگن نرسد، مانند دررفتگی یا شکستگی، استخوان ممکن است دچار مشکل شود و تغییر شکل دهد.

در موارد زیر در مورد درد، تعویض مفصل لگن ممکن است یک گزینه باشد:

• علیرغم مصرف داروهای مسکن ادامه یابد
• با راه رفتن حتی با عصا یا واکر بدتر شود
• در خواب اخلال ایجاد کند
• بر توانایی بالا یا پایین رفتن از پله ها تأثیر می گذارد
• بلند شدن از حالت نشسته را دشوار می کند

خطرات تعویض مفصل لگن

خطرات مرتبط با جراحی تعویض مفصل لگن می تواند شامل موارد زیر باشد:

لخته شدن خون

پس از جراحی ممکن است لخته در وریدهای پا ایجاد شود. این می تواند خطرناک باشد زیرا یک تکه لخته می تواند جدا شود و به ریه، قلب یا به مغز برود. داروهای رقیق کننده خون می توانند این خطر را کاهش دهند.

عفونت

عفونت ها می توانند در محل برش و در بافت عمیق تر نزدیک لگن رخ دهند. بیشتر عفونت‌ها با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند، اما یک عفونت بزرگ در نزدیکی لگن جدید ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن و تعویض قطعات مصنوعی داشته باشد.

شکستگی

در حین جراحی، قسمت های سالم مفصل ران ممکن است شکسته شود. گاهی اوقات شکستگی ها به اندازه ای کوچک هستند که به خودی خود بهبود می یابند اما شکستگی های بزرگتر ممکن است نیاز به تثبیت با سیم، پیچ و احتمالاً یک صفحه فلزی یا پیوند استخوان داشته باشند.

در رفتگی

برخی موقعیت‌ها می‌توانند باعث خارج شدن توپی مفصل جدید از حفره شوند، به‌ویژه در چند ماه اول پس از جراحی. اگر لگن دررفته شود، یک بریس می تواند به نگه داشتن لگن در موقعیت صحیح کمک کند. اگر لگن به دررفتگی ادامه دهد، ممکن است برای تثبیت آن به جراحی نیاز باشد.

تغییر در طول پا

جراحان اقدامات لازم را برای جلوگیری از این مشکل انجام می دهند اما گاهی اوقات لگن جدید باعث می شود یک پا بلندتر یا کوتاه تر از دیگری شود. گاهی اوقات این به دلیل انقباض عضلات اطراف لگن است. در این موارد، تقویت و کشش تدریجی آن عضلات ممکن است کمک کند. تفاوت های کوچک در طول پا معمولاً پس از چند ماه قابل توجه نیست.

شل شدن

اگرچه این عارضه در ایمپلنت‌های جدید نادر است، اما ممکن است مفصل جدید به طور محکم روی استخوان ثابت نشود یا به مرور زمان شل شود و باعث درد در لگن شود. ممکن است برای رفع مشکل به جراحی نیاز باشد.

آسیب عصبی

به ندرت، اعصاب در ناحیه ای که ایمپلنت در آن قرار می گیرد آسیب می بیند. آسیب عصبی می تواند باعث بی حسی، ضعف و درد شود.

نیاز به تعویض مفصل ران دوم

ممکن است قطعات ران مصنوعی در نهایت فرسوده شوند، مخصوصا برای افرادی که در سنین نسبتاً جوان و فعال جراحی تعویض مفصل لگن انجام می دهند. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است نیاز به تعویض مفصل لگن مجدد داشته باشید. با این حال، مواد جدید باعث ماندگاری بیشتر ایمپلنت ها می شوند.

طرز آماده شدن برای جراحی

قبل از عمل، یک معاینه با جراح ارتوپد خواهید داشت. جراح ممکن است:

• در مورد سابقه پزشکی و داروهای فعلی بپرسد
• لگن را بررسی کند و به دامنه حرکتی مفصل خود و قدرت عضلات اطراف توجه کند
• آزمایش خون و تصویر MRI به ندرت مورد نیاز است

در طول این ویزیت، هر سوالی در مورد این عمل دارید بپرسید. مطمئن شوید که در هفته قبل از جراحی باید از مصرف کدام داروها اجتناب کنید یا به مصرف آنها ادامه دهید.

از آنجایی که مصرف دخانیات می تواند در روند بهبودی اختلال ایجاد کند، بهتر است استفاده از محصولات دارای تنباکو را متوقف کنید. اگر برای ترک سیگار نیاز به کمک دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

پیشگیری از لخته شدن خون

پس از جراحی تعویض مفصل لگن، به طور موقت در معرض خطر لخته شدن خون در پاهای خود خواهید بود. اقدامات احتمالی برای جلوگیری از این عارضه عبارتند از:

• زود حرکت کردن. پس از جراحی تشویق می شوید که بنشینید و با عصا یا واکر راه بروید.
• اعمال فشار. هم در حین و هم بعد از جراحی، ممکن است از جوراب های کشسان یا آستین های هوای بادی روی ساق پا استفاده کنید. آستین های هوا پاهای شما را فشرده و رها می کنند. این به جلوگیری از تجمع خون در وریدهای پا کمک می کند و احتمال تشکیل لخته را کاهش می دهد.
• داروهای رقیق کننده خون. جراح ممکن است پس از جراحی یک رقیق کننده خون تزریقی یا خوراکی تجویز کند. بسته به اینکه چقدر زود راه می روید، چقدر فعال هستید و خطر کلی لخته شدن خون، ممکن است تا چند هفته بعد از جراحی به داروهای رقیق کننده خون نیاز داشته باشید.

فیزیوتراپی

فعالیت روزانه و ورزش می تواند به شما کمک کند تا توان استفاده از مفاصل و عضلات خود را دوباره به دست آورید. فیزیوتراپیست می تواند تمرینات تقویتی و تحرکی را توصیه کند و به شما کمک کند تا نحوه استفاده از وسایل کمکی راه رفتن مانند واکر یا عصا را یاد بگیرید. با پیشرفت درمان، به تدریج وزنی را که روی پای خود می گذارید افزایش می دهید تا زمانی که بتوانید بدون کمک راه بروید.

حتما بخوانید: فیزیوتراپی لگن در منزل همراه با تمرینات کاربردی

ریکاوری در منزل

قبل از اینکه بیمارستان را ترک کنید، شما و مراقبانتان نکاتی در مورد مراقبت از لگن جدید خود دریافت خواهید کرد.

• ترتیبی دهید که از قبل یکی از دوستان یا خویشاوندان غذا درست کند
• وسایل روزمره را در سطح کمر قرار دهید، بنابراین نیازی به خم شدن یا بلند شدن نداشته باشید
• برای بهبودی خود در خانه، یک صندلی توالت بلند و یک صندلی دوش را در نظر بگیرید
• تلفن، دستمال کاغذی، کنترل تلویزیون، دارو و کتاب های خود را در نزدیکی منطقه ای قرار دهید که بیشتر وقت خود را در دوران نقاهت در آنجا سپری می کنید.

نتایج جراحی تعویض مفصل لگن

بهبودی کامل پس از تعویض مفصل لگن در افراد مختلف متفاوت است، اما اکثر افراد سه ماه پس از جراحی وضعیت خوبی دارند. بهبود معمولاً در طول سال اول پس از جراحی ادامه می یابد.

مفصل لگن جدید می تواند درد را کاهش دهد و دامنه حرکتی لگن را افزایش دهد. انتظار نداشته باشید که هر آنچه قبل از تعویض مفصل لگن می توانستید انجام دهید را تکرارر کنید.

فعالیت‌های با ضربه زیاد، مانند دویدن یا بسکتبال، ممکن است روی مفصل مصنوعی بیش از حد استرس‌زا باشد. اما با گذشت زمان، بیشتر مردم می‌توانند در فعالیت‌های کم‌تأثیر مانند شنا، گلف و دوچرخه‌سواری شرکت کنند.

منبع