پرولاپس رکتوم هنگامی رخ می دهد که راست روده یا رکتوم (انتهای تحتانی روده بزرگ) از موقعیت طبیعی خود در ناحیه لگن به پایین سقوط می کند. در برخی موارد افتادگی خیلی جزئی و زودهنگام، درمان می تواند در خانه با استفاده از نرم کننده های مدفوع آغاز شود. با این حال ، جراحی برای ترمیم پرولاپس رکتوم لازم است.
پرولاپس رکتوم چیست؟
پرولاپس رکتوم زمانی اتفاق می افتد که راست روده (آخرین قسمت روده بزرگ) از موقعیت طبیعی خود در ناحیه لگن حرکت کندو از طریق مقعد از بدن خارج شود. (کلمه " پرولاپس " به معنای افتادن یا لغزش بخشی از بدن از حالت معمول آن است).
در صورت نیاز به خدمات پزشکی و درمان در منزل و همچنین ویزیت آنلاین پزشک عمومی و متخصص کافی ست با کارشناس ما به شماره 09026797779 تماس بگیرید و یا در واتساپ پیام دهید.
اصطلاح " پرولاپس رکتوم " می تواند سه نوع افتادگی را توصیف کند:
- کل رکتوم از مقعد خارج شود.
- فقط بخشی از پوشش رکتال از طریق مقعد خارج شود
- راست روده شروع به پایین آمدن می کند اما از مقعد خارج نمی شود (پرولاپس داخلی).
پرولاپس رکتوم در بزرگسالان مسن که سابقه یبوست طولانی مدت یا ضعف در عضلات لگن دارند شایع است. این بیماری در زنان بیشتر از مردان است و حتی در زنان بالای 50 سال (زنان یائسه) نیز بیشتر است اما در افراد جوان نیز وجود دارد. پرولاپس رکتوم همچنین می تواند در نوزادان نیز رخ دهد که می تواند نشانه ای از فیبروز کیستیک باشد.
آیا پرولاپس رکتوم نام دیگر هموروئید یا بواسیر است؟
خیر. پرولاپس رکتوم در نتیجه افتادگی بخش های آخرین قسمت روده بزرگ ایجاد می شود. در هموروئید رگهای خونی متورم می شود که در مقعد و پایین رکتوم ایجاد می شود. هموروئید می تواند باعث ایجاد خارش و درد مقعدی ، ناراحتی و خون قرمز روشن هنگام دفع مدفوع شود. پرولاپس رکتوم می تواند مانند بواسیر داخلی که از مقعد خارج شده است به نظر برسد و این تشخیص بیماری را دشوار می کند.
برای دریافت خدمات ویزیت پزشک در منزل می توانید با شماره 02137873000 تماس بگیرید.
علت پرولاپس رکتوم
پرولاپس رکتوم می تواند در نتیجه بسیاری از بیماری ها رخ دهد ، از جمله:
- یبوست مزمن (طولانی مدت) یا اسهال مزمن
- سابقه طولانی مدت فشار آوردن در حین حرکت روده
- سن بالا: عضلات و رباط های راست روده و مقعد با افزایش سن به طور طبیعی ضعیف می شوند. سایر بخش های مجاور در ناحیه لگن نیز با افزایش سن شل می شوند که به ضعف عمومی در آن ناحیه از بدن می افزاید.
- تضعیف اسفنکتر مقعدی: این عضله خاصی است که آزاد شدن مدفوع از راست روده را کنترل می کند.
- آسیب پیشین در ناحیه مقعد یا لگن
- آسیب به اعصاب: اگر اعصابی که توانایی انقباض عضلات راست روده و مقعد را کنترل می کنند آسیب ببیند ، پرولاپس رکتوم ممکن است ایجاد شود. آسیب عصبی می تواند ناشی از بارداری ، زایمان واژنی دشوار ، فلج اسفنکتر مقعدی ، آسیب نخاعی ، آسیب کمر / جراحی کمر و یا سایر جراحی های ناحیه لگن باشد.
- سایر بیماری ها، مشکلات و عفونت ها: افتادگی رکتوم می تواند بر اثر دیابت ، فیبروز کیستیک ، بیماری انسدادی ریه مزمن ، هیسترکتومی و عفونت در روده ناشی از انگل - مانند کرم های سوزنی - و بیماری های ناشی از تغذیه نامناسب باشد.
علائم پرولاپس رکتوم
علائم پرولاپس رکتوم شامل احساس برآمدگی یا ظاهر توده ای به رنگ قرمز است که در خارج از مقعد گسترش می یابد. در ابتدا ، این مشکل ممکن است در حین یا بعد از دفع مدفوع رخ دهد و یک بیماری موقتی است. با این حال با گذشت زمان - به دلیل میزان ایستادن و راه رفتن معمول - انتهای رکتوم حتی ممکن است خود به خود از کانال مقعد خارج شود و لازم باشد که با دست به مقعد وارد شود.
علائم دیگر پرولاپس رکتوم شامل درد در مقعد و راست روده و خونریزی از لایه داخلی رکتوم است. این علائم به ندرت تهدید کننده حیات هستند.
بی اختیاری مدفوع یکی دیگر از علائم آن است. بی اختیاری مدفوع به نشت مخاط ، خون یا مدفوع از مقعد اشاره دارد. این امر در نتیجه کشش در عضله مقعدی اتفاق می افتد. با پیشرفت پرولاپس رکتوم ، علائم تغییر می کند.
تشخیص پرولاپس رکتوم
ابتدا پزشک سابقه پزشکی شما را گرفته و معاینه مقعدی انجام می دهد. مشاهده افتادگی به پزشک کمک می کند تا تشخیص پرولاپس را تأیید کند و برای درمان آن برنامه ریزی کند.
سایر موارد مانند بی اختیاری ادرار ، افتادگی مثانه و افتادگی واژن یا رحم نیز می تواند همراه با پرولاپس رکتوم باشد. به دلیل تنوع در مشکلات احتمالی ، متخصصان ارولوژی ، متخصصین زنان و زایمان و دیگر متخصصان معمولاً با هم برای معاینه . درمان تصمیم می گیرند. به این ترتیب می توان همزمان جراحی هایی را برای هر این مشکلات انجام داد.
پزشکان می توانند از چندین روش برای تشخیص پرولاپس رکتوم و سایر مشکلات لگن و تعیین بهترین روش درمانی استفاده کنند. آزمایشاتی که برای معاینه و تصمیم گیری در مورد درمان استفاده می شود عبارتند از:
الکترومیوگرافی مقعد (EMG)
این آزمایش تعیین می کند که آیا آسیب عصبی دلیل عملکرد ضعیف اسفنکترهای مقعدی است. همچنین هماهنگی بین عضلات راست روده و مقعد را بررسی می کند.
مانومتری آنورکتال
این تست قدرت عضلات اسفنکتر مقعدی را بررسی می کند. برای اندازه گیری سفتی اسفنکتر از یک لوله کوتاه و نازک که به داخل مقعد و راست روده وارد می شود استفاده می شود.
سونوگرافی مقعدی
این روش به ارزیابی شکل و ساختار عضلات اسفنکتر مقعدی و بافت اطراف آن کمک می کند. در این آزمایش ، یک پروب کوچک به داخل مقعد و راست روده وارد می شود تا از اسفنکترها تصویربرداری بگیرد.
آزمایش تأخیر حرکتی عصب پودندال: این آزمایش عملکرد اعصاب پودندال را که در کنترل روده نقش دارند ، اندازه گیری می کند.
پروکتوگرافی (که به آن دفکوگرافی نیز گفته می شود)
این آزمایش در بخش رادیولوژی انجام می شود. در این آزمایش ، یک ویدئو با استفاده از اشعه ایکس گرفته می شود که نشان می دهد راست روده چگونه عمل می کند. این ویدئو نشان می دهد که مقعد چقدر مدفوع می تواند نگه دارد، رکتوم چقدر مدفوع را در خود نگه می دارد و رکتوم چقدر مدفوع را آزاد می کند.
کولونوسکوپی
کولونوسکوپی روشی برای معاینه روده بزرگ است. یک لوله انعطاف پذیر با دوربین از مقعد به سمت بالا و به جایی که روده بزرگ به روده کوچک می پیوندد وارد می شود. این روش کمک می کند تا سرنخ های تصویری در مورد منبع مشکل ایجاد شود.
پروکتوسیگموئیدوسکوپی
این آزمایش اجازه می دهد تا پوشش قسمت تحتانی روده بزرگ مشاهده شود و هر گونه ناهنجاری مانند التهاب ، تومور یا بافت اسکار مشاهده شود. برای انجام این آزمایش ، یک لوله انعطاف پذیر با دوربینی که به انتهای آن متصل است ، در روده بزرگ سیگموئید در راست روده قرار می گیرد.
ام آر آی (MRI)
این روش در بخش رادیولوژی انجام می شود. گاهی اوقات برای ارزیابی اندام های لگن استفاده می شود.
درمان پرولاپس رکتوم
در برخی موارد پرولاپس خیلی جزئی، درمان می تواند در خانه با استفاده از نرم کننده های مدفوع و با فشار دادن بافت افتاده به داخل مقعد با دست آغاز شود. با این وجود ، معمولاً برای ترمیم افتادگی ، جراحی لازم است.
چندین روش جراحی وجود دارد. انتخاب جراحی به سن بیمار ، سایر مشکلات موجود ، میزان افتادگی ، نتایج آزمایش و ترجیح و تجربه جراح در تکنیک های خاص بستگی دارد.
جراحی شکم و رکتوم دو روش متداول در ترمیم پرولاپس رکتوم است.
رویکردهای ترمیم شکمی
روش شکمی به ایجاد برش در عضلات شکم برای مشاهده و کار در حفره شکم گفته می شود. این روش معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود و روشی است که بیشتر در بزرگسالان استفاده می شود.
دو نوع متداول ترمیم شکم رکتوپکسی (تثبیت رکتوم) و برداشتن بخشی از روده و به دنبال آن رکتوپکسی است. برداشتن بخشی از روده برای بیمارانی که یبوست شدید دارند ترجیح داده می شود. رکتوپکسی همچنین می تواند از طریق لاپاراسکوپی از طریق برش های کوچک یا به صورت رباتیک انجام شود و بهبودی را برای بیماران بسیار راحت تر کند.
رویکردهای ترمیم رکتوم
روش های رکتال اغلب در بیماران مسن و کسانی که مشکلات پزشکی بیشتری دارند استفاده می شود. از بی حسی نخاعی یا اپیدورال (بیهوشی که درد در قسمت خاصی از بدن را مسدود می کند) ممکن است به جای بیهوشی عمومی استفاده شود. دو روش متداول مقعدی روش های آلتمایر و دلورم است
روش آلتمایر
در این روش بخشی از راست روده که از مقعد خارج می شود قطع می شود و دو سر آن به هم بخیه زده می شود. بخش باقیمانده که به حمایت از راست روده کمک می کنند تا بتوانند پشتیبانی بهتری داشته باشند.
روش دلورم
در این روش فقط پوشش داخلی راست روده افتاده برداشته می شود. سپس لایه خارجی جمع شده و بخیه زده می شود و لبه های برش خورده داخلی به هم می چسبند به طوری که راست روده در داخل کانال مقعد قرار گیرد.
خطرات و عوارض جراحی پرولاپس رکتوم
مانند هر عمل جراحی، عوارض بیهوشی ، خونریزی و عفونت همیشه همراه آن است. سایر خطرات و عوارض ناشی از جراحی ترمیم پرولاپس رکتوم شامل موارد زیر است:
- عدم بهبود جایی که دو انتهای روده دوباره به هم متصل می شوند. این می تواند در نوعی از جراحی رخ دهد که در آن بخشی از روده برداشته شده و دو انتهای باقیمانده روده دوباره به هم متصل شوند.
- خونریزی داخل شکمی یا مقعدی
- احتباس ادرار (عدم توانایی دفع ادرار)
- عوارض پزشکی جراحی: حمله قلبی ، ذات الریه ، ترومبوز وریدی عمقی (لخته شدن خون)
- بازگشت افتادگی رکتوم
- بدتر شدن یا ایجاد بی اختیاری مدفوع
- بدتر شدن یا ایجاد یبوست
پس از جراحی باید از یبوست و فشار زیاد خودداری شود. می توان از فیبر ، مایعات ، نرم کننده های مدفوع و ملین های ملایم استفاده کرد.
موفقیت جراحی پرولاپس رکتوم
موفقیت می تواند بسته به شرایط حمایت از بافت ها و سن و سلامت بیمار متفاوت باشد. روش های شکمی در مقایسه با روش های رکتال با احتمال کمتری از افتادگی پرولاپس همراه است. با این حال ، در اکثر بیماران ، جراحی افتادگی را برطرف می کند.
در صورت نیاز به خدمات پزشکی و درمان در منزل و همچنین ویزیت آنلاین پزشک عمومی و متخصص کافی ست با کارشناس ما به شماره 09026797779 تماس بگیرید و یا در واتساپ پیام دهید.
ریکاوری جراحی افتادگی رکتوم
متوسط مدت بستری در بیمارستان 2 تا 3 روز است، اما بستگی به سایر شرایط بیمار دارد. بهبودی کامل معمولاً در یک ماه قابل انتظار است. با این حال ، بیماران باید حداقل 6 ماه از فشار سنگین جلوگیری کنند. در واقع ، بهترین روش برای جلوگیری از بازگشت افتادگی ، تلاش مادام العمر برای جلوگیری از فشار و تحرک و هرگونه فعالیت افزایش فشار شکمی است.
منبع